Jeżeli wypadek komunikacyjny lub błąd medyczny wywołał u poszkodowanego konkretną szkodę na osobie, poszkodowanemu mogą przysługiwać dwa odrębne roszczenia – roszczenie odszkodowawcze potocznie nazywane odszkodowaniem oraz roszczenie o zadośćuczynienie za doznaną krzywdę.
Przez szkodę na osobie zgodnie z art. 444 § 1 kodeksu cywilnego należy rozumieć sytuację, w której bezprawne i zawinione zachowanie sprawcy spowodowało uszkodzenie ciała lub rozstrój zdrowia. W tego rodzaju sytuacji sprawca zobowiązany jest w pierwszej kolejności do naprawienia wynikłej stąd szkody najczęściej poprzez zapłatę odpowiedniej kwoty odszkodowania. Obowiązek odszkodowawczy polega na pokryciu wszelkich kosztów związanych z uszczerbkiem na zdrowiu poniesionych przez poszkodowanego, np. kosztów wizyt lekarskich, leków, środków ortopedycznych, opieki, a także utraconego zarobku. W związku z powyższym dochodząc wskazanego roszczenia należy szczegółowo udowodnić wysokość poniesionej szkody. Ponadto jeżeli poszkodowany utracił całkowicie lub częściowo zdolność do pracy zarobkowej albo jeżeli zwiększyły się jego potrzeby lub zmniejszyły widoki powodzenia na przyszłość, może on zgodnie z art. 444 § 2 kodeksu cywilnego, żądać od zobowiązanego do naprawienia szkody odpowiedniej renty.
Niezależnie jednak od odszkodowania poszkodowany może dochodzić zadośćuczynienia za doznaną krzywdę. Przez krzywdę należy rozumieć wszelkie cierpienia, które nie mają wymiaru majątkowego. Zgodnie z art. 445 § 1 kodeksu cywilnego tytułem zadośćuczynienia sąd może przyznać odpowiednią sumę pieniężną. W związku z tym wysokość zadośćuczynienia ma charakter uznaniowy i w każdym przypadku musi być określana indywidualnie.
Wskazanych roszeń można dochodzić w jednym postępowaniu lub też odrębnie.
Radca prawny, Zabrze dnia 25 kwietnia 2017 r.